PARAFIA MĘCZEŃSTWA ŚWIĘTEGO JANA CHRZCICIELA w Samborze

Święty Józef.

Święty Józef jest jednym z najbardziej czczonych w Kościele świętych. O nim i jego życiu wiemy tylko tyle, ile podają nam Ewangelie. Mateusz podaje, że pochodził z królewskiego rodu Dawida. Był cieślą, i - o ile można wywnioskować z przekazu biblijnego - prawym i dobrym człowiekiem. Pisze tak wprost Łukasz. O tym, jak zniósł macierzyństwo Maryi, możemy jedynie się domyślać. Opiekował się jednak Jezusem i Maryją troskliwie, przestrzegał przepisów prawa, chronił swoją rodzinę. Kiedy umarł - nie wiadomo. Domyślamy się, że wcześnie, bo podczas nauczania Jezusa ani razu nie został wspomniany. Jego rola w posłannictwie Jezusa jest jednak duża, bo to jemu anioł nie tylko objawił narodziny Jezusa, ale też przestrzegał i prowadził pośród zasadzek życiowych. To jego wybranie jest najlepszym świadectwem, że musiał być człowiekiem wyjątkowym.

Hebrajskie imię Józef oznacza tyle, co "Bóg przydał". Prawdopodobnie w czasach Jezusa było bardzo popularne, i do dzisiaj jego popularność nie zmalała ze względu na św. Józefa. Ikonografia przedstawia Józefa jako starca, jednak najprawdopodobniej był młodzieńcem w pełni urody i sił. Może ze względu na jego opiekuńczość uważany jest za szczególnego patrona umierających i dobrej śmierci, (chociaż niektórzy twierdzą, że to, dlatego, że umarł na rękach Jezusa i Maryi). Wiele krajów obrało sobie też Józefa za patrona, podobnie uczyniło też wiele diecezji i miast. Św. Józef Oblubieniec jest też za patronem Kościoła powszechnego, stowarzyszeń i zgromadzeń zakonnych noszących jego imię, a także misji chińskich, sprawiedliwości społecznej, małżeństw i rodzin chrześcijańskich, dzieci, młodzieży, sierot, dziewictwa, robotników, rzemieślników, cieśli, drwali, stolarzy, kołodziejów, inżynierów, grabarzy, wychowawców, podróżujących, wypędzonych; wzywany w przypadku chorób oczu, w pokusach, w sytuacjach beznadziejnych, w sytuacji braku dachu nad głową.

Św. Józefie ciężko pracujący, cichy i pokorny, odważny w codzienności życia ... módl się za nami ...

s. Katarzyna

25 marca – Dzień Świętości Życia

W uroczystość Zwiastowania Pańskiego, 25 marca, Kościół przeżywa Dzień Świętości Życia. Dzień ten ustanowił Ojciec Święty Jan Paweł II, który tak często stawał w obronie życia, jego godności i nienaruszalności. 25 marca 1995 roku Jan Paweł II ogłosił encyklikę Ewangelium Vitae (Ewangelia życia) o wartości i nienaruszalności życia ludzkiego. Podkreślając szczególnie znaczenie tej daty, Papież powiedział: „Wybrałem tę datę dlatego, że nabiera ona szczególnego znaczenia właśnie w kontekście życia. W chwili Zwiastowania Maryja Dziewica przyjmuje nowinę o swoim Bożym macierzyństwie. Wypowiedziane przez nią „tak” jest kumulacją wszystkich „tak”, które każda matka wypowiada wobec życia własnego dziecka”.

Razem z Maryją pochylamy się nad tajemnicą życia. U początku każdego życia, tak jak u początku życia Jezusa, jest Bóg i Jego miłość, Jego zbawczy plan. Dlatego każde życie należy otoczyć szacunkiem, nie można go niszczyć, zabijać. Sługa Boży Jan Paweł II pouczał: „Człowiek już w łonie matki należy do Boga, bo ten, który wszystko przenika i zna, tworzy go i kształtuje swoimi rękoma, widzi go, gdy ten jest jeszcze małym bezkształtnym embrionem, i potrafi w nim dostrzec dorosłego człowieka, którym stanie się on w przyszłości i którego dni są już policzone, a powołanie już zapisane w księdze żywota”. W dzień Zwiastowania Pańskiego dziękujmy za tajemnicę Wcielenia Syna Bożego, za swoje życie i wszystkie łaski Boże nam zsyłane.

W tym dniu jest też okazja, by zatroszczyć się o życie najbardziej bezbronnych, dzieci poczętych, którym grozi zagłada. W intencji dziecka zagrożonego zabiciem w łonie matki można podjąć Duchową Adopcję. Ruch Duchowej Adopcji zrodził się po objawieniach Matki Bożej w Fatimie, stając się odpowiedzią na wezwanie Maryi do modlitwy różańcowej, pokuty i zadośćuczynienia za grzechy, które najbardziej ranią jej Niepokalane Serce.

Duchowa Adopcja jest to modlitwa w intencji dziecka zagrożonego zabiciem w łonie matki. Trwa 9 miesięcy i polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańcowej oraz specjalnej modlitwy w intencji dziecka i jego rodziców. Do modlitw można dołączyć dowolnie wybrane postanowienie, np. częsta spowiedź i Komunia św., adoracja, czytanie Pisma Świętego, post, walka z nałogami, pomoc potrzebującym. Duchową Adopcję może podjąć każdy, dzieci (starsze) podejmują ją pod opieką rodziców. Także ludzie chorzy mogą podjąć te zobowiązania. Duchową Adopcję można rozpoczynać wielokrotnie, pod warunkiem wypełnienia poprzednich. Nie można adoptować jednocześnie więcej niż jedno dziecko, bo Duchowa Adopcja dotyczy jednej, konkretnej istoty ludzkiej, której imię zna jedynie Bóg. Adopcję przerywa długa przerwa w modlitwie - miesiąc, czy dwa. Wówczas należy ponowić przyrzeczenie i starać się go dotrzymywać. Sporadyczne zapomnienie nie przerywa adopcji. Duchowa Adopcja jest jednocześnie zachętą do poprawy życia, do właściwego formowania postaw młodzieży, zachęca do szacunku do życia. Gdyby podjęło ją kilka osób z rodziny, czy z kręgu przyjaciół, mogłaby stać się czymś, co łączy w modlitewna wspólnotę. Kolejnym owocem tej modlitwy jest wewnętrzna radość, że można pomóc bezbronnej istocie.

Tradycyjnie Duchową Adopcję w uroczystej formie podejmuje się w kościołach właśnie 25 marca. Osoby zobowiązują się do odmawiania MODLITWY CODZIENNEJ, dziesiątki różańca i dodatkowego postanowienia. Duchową Adopcję można podjąć także prywatnie, w dowolnym terminie.

s. Elżbieta

MODLITWA CODZIENNA

Panie Jezu za wstawiennictwem Twojej Matki Maryi, która urodziła Cię z miłością oraz za wstawiennictwem Świętego Józefa, Człowieka zawierzenia, który opiekował się Tobą po urodzeniu – proszę Cię w intencji tego poczętego dziecka, które duchowo adoptowałem, a które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady. Proszę, daj rodzicom miłość i odwagę, aby swoje dziecko pozostawili przy życiu, które Ty sam mu przeznaczyłeś. Amen.

Maryjo, Matko Stwórcy życia, Matko żyjących, pomóż całej ludzkości coraz bardziej cenić wielki dar życia!

Przeżywanie liturgii Paschalnej

Wielki Tydzień rozpoczyna się Niedzielą Palmową czyli Męki Pańskiej, a kończy się Niedzielą Zmartwychwstania. Obie te wielkie niedziele jak klamra spinają w jedną całość dwa najistotniejsze wydarzenia zbawcze: bolesna męka i chwalebne zmartwychwstanie Chrystusa.

Niedziela Palmowa przypada na siedem dni przed Wielkanocą. Rozpoczyna Wielki Tydzień. Święto to zostało ustanowione na pamiątkę przybycia Chrystusa do Jerozolimy. Tego dnia wierni przynoszą do kościoła palemki, symbol odradzającego się życia. Liturgia Niedzieli Palmowej jest rozpięta między dwoma momentami: radosną procesją z palmami oraz czytaniem - jako Ewangelii - Męki Pańskiej według jednego z trzech Ewangelistów: Mateusza, Marka lub Łukasza, bo Mękę Pańską wg św. Jana czyta się podczas liturgii Wielkiego Piątku. W ten sposób Kościół podkreśla, że triumf Chrystusa i Jego Ofiara są ze sobą nierozerwalnie związane.

W Wielki Czwartek rano odbywa się Msza św., tzw. Krzyżma Świętego, podczas której poświęca się oleje chorych, krzyżma świętego oraz olej katechumenów. Msza z poświęceniem krzyżma kończy okres Wielkiego Postu. Msza wieczorna Wieczerzy Pańskiej rozpoczyna Triduum Paschalne. Uobecnia ona wydarzanie Ostatniej Wieczerzy, podczas której Jezus Chrystus w sposób sakramentalny utrwalił wydarzenia swojej męki, śmierci i zmartwychwstania, ustanowił sakrament Eucharystii i Kapłaństwa.

Z kolei w Wielki Piątek w godzinach popołudniowych lub wieczornych celebrowana jest Liturgia Męki Pańskiej. W tym dniu Kościół nie odprawia Mszy świętej, lecz podczas liturgii rozważa mękę swojego Pana oraz adoruje krzyż - znak odkupienia. Wielki Piątek jest w całym Kościele dniem pokuty, w którym obowiązuje zachowanie wstrzemięźliwości i postu.

Natomiast w Wigilię Paschalną (Wielka Sobota) Kościół trwa przy grobie Chrystusa, rozważając Jego mękę i śmierć. W adoracji Najświętszego Sakramentu wierzący uwielbiają Chrystusa umęczonego za całą ludzkość i złożonego do grobu, aby później, w sprawowanej liturgii Wigilii Paschalnej, dać wyraz swej wierze w Jego zmartwychwstanie. Celebracją tą rozpoczyna się świętowanie Niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego. Liturgia Wigilii Paschalnej stanowi najważniejszą celebrację w ciągu całego roku liturgicznego, gdyż jej sprawowanie

upamiętnia świętą noc zmartwychwstania Pana. Centralnym tematem bogatej w symbole liturgii Wigilii Paschalnej jest rozważanie znaczenia misterium paschalnego Jezusa, a zwłaszcza Jego zmartwychwstania. Liturgia Wigilii Paschalnej, posługując się symbolami wody i światła, celebruje przejście Jezusa ze śmierci do życia oraz z ciemności do światła. W ten sposób Kościół świętuje Jego zwycięstwo nad grzechem oraz narodziny człowieka do nowego życia.

Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego jest uznawana przez wiernych za najważniejsze święto chrześcijańskie, jest też najważniejszym dniem całego Triduum Paschalnego, a także dniem rozpoczynającym okres wielkanocny. Nosi ona różne nazwy: "Niedziela Święta"; "Niedziela Paschalna”; Niedziela Zmartwychwstania". Mszał polski nazywa ją "Niedzielą Wielkanocną Zmartwychwstania Pańskiego". Jest ona symbolem zwycięstwa Jezusa nad śmiercią i odrodzenia się do nowego życia.

Te święte dni są dla chrześcijan najważniejszym okresem w roku. Na upamiętnianych wówczas wydarzeniach opiera się cała nasza wiara. Bez nich nie da się zrozumieć siebie jako chrześcijanina, nie sposób pojąć świętowania niedzieli, sprawowania sakramentów, sensu cierpienia ani ostatecznego celu i sensu życia.

ks. Augustyn CR

Z kroniki parafialnej…  

2. 02. 2010 r. – w święto Matki Bożej Gromnicznej podczas wieczornej Mszy św. dzieci przygotowujące się do I Komunii św. otrzymały poświęcone świece, mające przypominać wydarzenie chrztu świętego.

 3. 02. 2010 r. – w nocy z wtorku na środę miał miejsce pożar kościoła pw. Św. Anny w Sąsiadowicach. W odpowiedzi na apel ks. abp Mieczysława Mokrzyckiego w naszej parafii przeprowadzono zbiórkę pieniędzy na rzecz odbudowy zniszczonej przez pożar świątyni. Radnym Parafialnym, którzy po domach zbierali ofiary i wszystkim ofiarodawcom składamy serdeczne podziękowanie „Bóg zapłać”!

11. 02. 2010 r. – w święto Matki bożej z Lourdes tradycyjnie obchodzony jest Światowy Dzień Chorego. Rano o godz. 9⁰⁰ w tym dniu została odprawiona Msza św. dla chorych z udzieleniem sakramentu namaszczenia. Po mszy św. miało miejsce spotkanie z chorymi przy herbacie. Natomiast po południu o godz. 16⁰⁰ przeżywaliśmy w Radłowicach doroczną uroczystość odpustową, której przewodniczył ks. proboszcz ze Strzałkowic.

13. 02. 2010 r. – w sobotnie popołudnie w salce katechetycznej odbywał się bal karnawałowy dla dzieci.

17. 02. 2010 r. – obrzędem posypania naszych głów popiołem rozpoczęliśmy w Środę Popielcową przeżywanie okresu Wielkiego Postu, w czasie którego w piątki gromadzimy się na Drodze Krzyżowej w niedziele na nabożeństwie Gorzkich Żali.

21. 02. 2010 r. – w pierwszą niedzielę Wielkiego Postu podczas wieczornej Mszy św. zostały poświęcone i wręczone książeczki do nabożeństwa dla dzieci przygotowujących się w tym roku do i Komunii świętej.

Ò      Ñ                Ò                Ñ               Ò                Ñ                Ò      Ñ

SAKRAMENT CHRZTU ŚWIĘTEGO PRZYJĘLI:

Damian Zagórski – 14. 02. 2010 r.      

                                           Ewelina Strogusz – 14. 02. 2010 r.

Drodzy Rodzice i Chrzestni – niech wasze dzieci  wzrastają w zdrowiu, latach i łasce u Boga i ludzi. Pamiętajcie o obowiązku wychowania ich w wierze, aby zachowując Boże przykazania, miłowały Boga i bliźniego, jak nas nauczył Jezus Chrystus. Słowem i przykładem własnego życia pomagajcie im zachować godność dzieci  Bożych, nieskalaną aż po życie wieczne.

 Ò     Ñ                Ò                Ñ               Ò                Ñ                Ò      Ñ

ZAGADKI…

            W jednej z przypowieści Pan Jezus opowiada historię pewnego nieszczęśnika, napadniętego przez zbójców. Człowiek ów, ograbiony i pobity, leżał przy drodze ledwo żywy. Przechodzili obok niego ludzie powszechnie szanowani (kapłan, lewita), ale żaden z nich nie udzielił mu pomocy. Miłosierdzie okazał… (no właśnie – kto?). pan Jezus postawił go jako wzór do naśladowania. Kim on był?

(a). Izraelitą                                                        (b). Rzymianinem                                              (c). Samarytaninem

            Gdy Pan Jezus wchodził do Jerycha, pewien człowiek niskiego wzrostu wdrapał się na drzewo, aby go zobaczyć. „Zacheuszu, zejdź prędko, albowiem dziś muszę zatrzymać się w twoim domu” – powiedział do niego Nauczyciel. Czy on nie wie, że wybiera się w gościnę do grzesznika? – szemrali między sobą Izraelici. Pan Jezus wiedział wszystko, także i to, że ludzie dotknięci łaską są w stanie całkiem odmienić swoje życie. Ten, którego nawrócenie wskazuje drogę wszystkim grzesznikom był:

(a). okrutnym żołnierzem rzymskim   (b). niezbyt uczciwym poborcą podatkowym – celnikiem              (c). rybakiem

            Innym razem Pan Jezus pospieszył do człowieka, którego sługa zachorował. Gdy był już blisko jego domu, wyszli mu naprzeciw przyjaciele gospodarza z prośbą do niego. „Panie, nie trudź się, bo nie jestem godzien, abyś wszedł pod mój dach. I dlatego ja sam nie uważałem się za godnego przyjść do Ciebie. Lecz powiedz słowo, a mój sługa będzie uzdrowiony”. (Czy te słowa nie wydają Ci się znajome? W którym momencie Mszy św. je wypowiadamy?). Pana Jezusa zdziwiła tak wielka wiara (no właśnie – czyja?). Ten, którego ufność może być dla nas wzorem był:

(a). greckim uczonym              (b). setnikiem rzymskim                      (c). izraelskim kapłanem

Podpowiedzi do wszystkich zagadek szukajcie w Ewangelii według św. Łukasza. Prawidłowe odpowiedzi wrzuć do „Kosza Dobra” a w niedzielę 21 marca po Mszy św. o godz. 9⁰⁰ wylosujesz nagrodę.